নিৰিবিলি

 #ৰাধা Part 42 প্ৰত্যাঘাতৰ মাত্ৰা সদায় আঘাততকৈ দুগুণ বেছি হয়। আঘাত কৰাজনৰ বিপদ সেয়ে বেছি। কাৰণ কেনেবাকৈ যদি সেই আঘাতৰ উত্তৰ আহে, ই সহ্যাতীত হৈ আহে।  এতিয়া ৰাতি দুই বাজিছে। সন্ধ্যা শুবলৈ লৈও চকুত টোপনি অহা নাই। কিহে সলনি কৰে মানুহক! সময়ে, পৰিস্থিতিয়ে, ক্ষমতাই নে আপোন মানুহৰ প্ৰতাৰণাই! ৰাধাখনৰ প্ৰথম খণ্ডতে সেই দামুৰী এটা লখিমীত পৰোঁতেই হাইস্কুলত পঢ়ি থকা ৰাধাই পানীত জঁপিয়াই উদ্ধাৰ কৰিছিল। আৰু সেই একেজনী ৰাধাই সৰুৰে পৰা পোৱা আইতাকক বিহ খোৱাই অত্যাচাৰ কৰি মাৰি পেলালে। সন্ধ্যাই বুজি নাপাই ইয়াত দোষ কাক দিয়া যায়! আইন হাতত তুলি লোৱাৰ বাবে ৰাধাক দোষ দিব পৰা যায় নে! আইনে ৰাধাক ন্যায় দিব পাৰিলে হয় জানো! গৰ্ভত সন্তান লৈও এনে নৃশংস হত্যাকাণ্ড কৰিবলৈ কিমান বেছি আঘাত পাব লাগিব মানুহে! নাই, আচলতে এই যে যুক্তিবোৰ, বৌদ্ধিকতাৰ জ্ঞানবোৰ সেইবোৰ আনৰ লগত হ'লেহে কোৱা যায়। যেতিয়া নিজৰ লগত নিজৰ ঘৰত হয় তেতিয়া এইবোৰ যুক্তি ধোঁৱা হৈ উৰি যায়। তেতিয়া এটাই লক্ষ্য আহে, প্ৰতিশোধ। ৰাধাৰ ক্ষেত্ৰতো সেয়াই হৈছিল। দুঘণ্টাৰ পাছত অনুৰণ ওলাই যাব। সন্ধ্যা বিচনাত পৰিল। চকু জাপ খালে কি নাখালে, তাই সাৰ পালেই। চকু মেলিয়েই দেখে অন