Posts

Showing posts from September, 2024

ৰাধা : ৩২

 #ৰাধা Part 32 ৰৈ গৈছে লখিমীৰ সোঁত, ৰৈ গৈছে নৈ পৰীয়া বতাহজাক, ৰৈ গৈছে নৈৰ পাৰৰ গৰুৰ হেম্বেলনি। ৰাধাৰ বাবে গোটেই পৃথিৱীখনেই ৰৈ গৈছে আজি! চাৰিওকাষৰ সকলো যেন তাইৰ অচিনাকি, তাই যেন কোনোবা দূৰ প্ৰদেশৰ ঠিকনা হেৰুৱা পক্ষী। কোনোবাই বন্দী কৰি আনি ইয়াত মেলি দিছেহি। প্ৰেমৰ আঘাত ইয়াকে কয় নেকি, ভালপোৱাৰ কষ্ট এইবোৰেই নেকি! শৰতৰ কথাত স্থবিৰ হৈ ৰৈ গ'ল ৰাধা। শৰতে ক'ব খুজিছিল কিবা এটা। তাই হাতখন দাঙি ৰখাই দিলে। তাৰ পাছত একো নকৈ উভতি খৰকৈ খোজ ল'লে। এক মুহূৰ্তৰ বাবে ৰৈ গৈছিল শৰৎ, কিন্তু তাৰ পাছতেই সিও তাইৰ পাছত দৌৰি গ'ল, "ৰাধা, ৰাধা এবাৰ শুনি যোৱা মোৰ কথাখিনি। ৰাধা, এবাৰ শুনা অন্ততঃ। ৰাধা প্লিজ!!" নাই ৰাধা নৰয়, তাইৰ ভৰিত যেন চকা লাগিছে। পৰা নাই ৰৈ যাব। কেনেকৈ ৰোৱা যায়, হেঁপাহৰ মানুহজনে যেতিয়া দলিয়াই দিয়ে ভালপোৱাৰ অৰ্ঘ্য! কেনেকৈ ৰোৱা যায়, হাতখন ধৰি থকাৰ পাছত যেতিয়া আজুৰি আঁতৰাই লৈ যায়! ৰ'ব জানো পাৰি!  এটা সময়ত শৰতে খৰকৈ গৈ আগভেটি ধৰিলে ৰাধাক, "মোৰ কথাখিনি নুশুনাকৈ তুমি যাব নোৱাৰা।" "জবৰদস্তি কৰিব মোৰ লগত?" "প্ৰয়োজন হ'লে কৰিম, কাৰণ মই জানো মোৰ সেই অ...

ৰাধা : ৩১

 #ৰাধা Part 31 যাওঁ বুলিয়েই গুছি যাব পাৰে মানুহ। নোকোৱাকৈ, নোচোৱাকৈ, ভালপোৱাইও ঢুকি নোপোৱাকৈ! তাৰপাছতো আমি ৰৈ থাকোঁ, মুখবোৰক নহ'লেও সময়বোৰক উভতাই বিচাৰি ৰৈ থাকোঁ। নাহে, কোনো উলটি নাহে। কোনোবা এনিশা বিষ এটা বুকুৰ পৰা ডিঙিলৈকে উজাই আহে, মানুহে তাকেই স্মৃতি বোলে। ৰাতিটোৱে নিচুকাই, গাৰুটোৱে সামৰে। কথাবোৰ নাজানে দিনৰ পোহৰে। মাজে মাজে চকুৰ সেমেকা কোণ দুটাই সোধে, কিমান কান্দিলে বুকুৰ পৰা ভালপোৱা শেষ হয়! কিমান যন্ত্ৰণাত বিস্মৃতি আহে! উত্তৰৰ সলনি হুমুনিয়াহ বাগৰে! এৰা, কষ্ট যেতিয়া ভালপোৱাই দিয়ে, তেতিয়া তাৰ উপশম এই পৃথিৱীৰ কোনো সম্পৰ্ক কোনো অনুভৱে দিব নোৱাৰে। কেতিয়াও নোৱাৰে। সাঁজ লাগিল অথনিয়েই, আবেলি গৈ সন্ধিয়া হ'ল। লখিমীৰ পাৰৰ গৰুবোৰো গৰাকীৰ ঘৰ পালেগৈ। জিলিৰ জি জি শব্দ এটা আৰু কেইটামান জোনাকীৰ বাদে লখিমীৰ পাৰত এতিয়া কোনো নাই। একেবাৰে এন্ধাৰ এতিয়াও নমা নাই, পাতল নীলা আৰু ক'লাৰ মিশ্ৰণৰ দৰে ৰং এটা বিয়পি আছে মাত্ৰ। তাতেই বহি আছে চুপহি, অকলশৰে। তাই আবেলিয়েই আহিল। কেতিয়া নো সন্ধিয়া হ'ল তাইৰ ভ্ৰূক্ষেপ নাই। সৰুকণ নোহোৱা হোৱা আজি প্ৰায় এমাহেই পাৰ হ'ল। মানুহে চুপহিক দেখিলেই দুখত ইচ ইচ ...

ৰাধা : ৩০

 #ৰাধা Part 30 "বিশ্বাস কৰক চৌধুৰী, মই সেইখন কাকত এৰা তিনিমাহেই হ'ল। তেনেক্ষেত্ৰত সেইখন কাকতৰ বাতৰি এটা কেনেকৈ ক'ৰ পৰা আহিল মই কেনেকৈ জানিম কওক।" "আপুনি তাত নাই বুজিছোঁ, কিন্তু কোনোবা চিনাকিতো আছে। অতদিনে তাত চাকৰি কৰিলে এই সৰু কথাটোও উলিয়াব নোৱাৰিব নে, যে সেই বাতৰিটো তাত প্ৰকাশ পালে কেনেকৈ?" "চাওক চৌধুৰী, প্ৰতিখন কাকতৰ নিজা নিজা গোপনীয়তা থাকে। তেনেস্থলত আপোনাৰ খবৰটো তাত কোনে কেনেকৈ উলিয়ালে সেয়া মোক কিয় ক'ব তেওঁলোকে। হয়তো তেওঁলোকৰ কোনোবা সাংবাদিকে গৈ তাত খবৰ কৰিছিল।" "নাই নাই, এইটো অসম্ভৱ। সেইখন গাঁৱলৈ কোনোবা সাংবাদিক যাব আৰু মই গম নাপাম সেইটো হ'বই নোৱাৰে। চাওক শইকীয়া, আপোনাৰ লগত মোৰ লেনদেন আজিৰ নহয়। পুৰণা দিনৰ। বহু পুৰণা বাতৰি আপুনিয়েইতো না পাত্তা কৰি দিছিল। এতিয়াও কৈছোঁ, আপোনাক মন ভৰি যোৱাকৈ দিম। মাত্ৰ মোক লাগে যে সেই বাতৰিটো কোনে দিছিল।" বৈকুণ্ঠৰ কথাত কপালখন কোঁচাই আঙুলি কেইটা ফুটাই ফুটাই তপন শইকীয়াই কিবা এটা ভাবিবলৈ লাগিল। তপন শইকীয়া, পেছাত সাংবাদিক! অৱশ্যে সাংবাদিক বুলি কোৱাতকৈ তেওঁক অপৰাধীৰ বাতৰিবোৰ নোহোৱা কৰি পেলোৱা যাদুকৰ ...

ৰাধা : ২৯

 #ৰাধা Part 29 "তোমাৰ অনুভৱ মানেই যে বুকুত ওমলি থকা এটা বিষ বিশ্বাস কৰা, এই বিষটো মোৰ তোমাতকৈও আপোন।" লেমৰ পোহৰত ডায়েৰীৰ পাতত কিবা এটা লিখিছে শৰতে। কবিতা হৈছে নে অনুভৱ সি নাজানে। কিন্তু লিখি নেপেলালে যে বুকুৰ বিষটোৱে তাৰ উশাহৰ পথত শিল হৈ বহি থাকিব। ৰাধা পুখুৰীত কানাইৰ বাঁহী আৰু ৰাধাৰ সেই মুগ্ধ চাৱনিয়ে শৰতক অস্থিৰ কৰি পেলাইছে। এৰা, কেনেকৈ! কেনেকৈ ভাবিলে সি যে বিচৰা কিবা এটা তাৰ হ'ব! মাক দেউতাক আনকি একমাত্ৰ বায়েকজনীও চোন এই পৃথিৱীত নাথাকিল। এজন এজনকৈ পৰিয়ালৰ সকলোকে হেৰুৱালে সি। গাঁৱৰে দুই এজনৰ মৰমত বিশেষকৈ সৰুকণ দাদাৰ দেউতাকৰ অনুগ্ৰহত পঢ়া শেষ কৰিলে সি। বিচৰা কোনটো বস্তু দিছে নো তাক ঈশ্বৰে, যে সি ৰাধাক পাব বুলি ভাবিলে। কেতিয়াৰ পৰা, কেতিয়াৰ পৰা নো ৰাধালৈ বিশেষ অনুভৱ এটাই বুকুত ঘৰ পাতিলে সি নিজেও নাজানে। এল পি স্কুলত পঢ়োঁতেই আটাইতকৈ উৎপতিয়া ছোৱালী এজনীয়ে তাৰ মনত কিবা এটা ভাল লগা ভাব জগাইছিল। মাঘৰ বিহুত লগৰ ল'ৰাৰ সৈতে সিহঁতৰ গাঁৱত জেউৰা চুৰ কৰিবলৈ অহা ছোৱালীজনীলৈ কিবা এটা বেলেগ মোহ সোমাইছিল। সেয়াই বাৰু আৰম্ভণি আছিল নেকি! ধেই, কি যে ভাবি আছে সি! ল'ৰা মানুহে দুখ কৰিব পাই ...

ৰাধা : ২৮

 #ৰাধা Part 28 "তা...ৰ পা...ছত?" "তা পা আও দুইটাৰে মাজত হেনো একে ভীম দুযোধনৰ কাইজিয়া। ইটে সিটক গতিয়াইছে, গুৰিয়াইছে, ঘুচিয়াইছে। এটাৰ বোলে নাকে কাণে মুখে হলকে হলকে তেজ বাহিৰ হ'ল হেৰৌ।" "ইচ ইচ ইচ! বৰ বেয়া হ'ল, বৰ বেয়া হ'ল।" "কাজিয়াখন আমাৰ এয়েই লগালে নে কি নো?" "তায়েই লগাইছে চাগে, নহ'লেনো আগদিনালেকে ইমান ভাল সনাপিঠা হৈ থকা মখাই পিছদিনা এনেকে যুঁজ বাগৰ কৰি মৰে নে?" "হে, বেছি দুখ পালে নে কি ল'ৰাকণে?" "দুখ মানে, শুনিছোঁ চিলাই পৰিছে হেনো হে! তাই হেনো হাঁহি হাঁহি চাইহে আছিল। ছোৱালী মানুহৰ এনে শিল হেন বুকু নে!" "ইচ ইচ ইচ, বৰ বেয়া হ'ল বৰ বেয়া হ'ল।" নক'লেও বুজি পাইছে চাগে, এয়া আমাৰ হেমেন খুৰাৰ দোকানৰ দৃশ্য। চাৰুবালা, কণমাই আৰু পুতৌৰ বিয়নি মেল। লগতে দোকানৰ ভিতৰৰ পৰা হেমেনেও বৰ বেয়া হ'ল বুলি মাজে মাজে কয়। কলেজৰ খবৰবোৰ মিতিৰৰ ছোৱালীজনীৰ পৰা গম পায়েই পুতৌ আহি এইখিনি পালেহি। কথা শুনি এটাই মখাই হায়ৈ বিয়ৈ কৰিছে। কথাৰ মাজতে কণমায়ে ক'লে, "এই ৰাধা যিখন ঘৰলৈ যাব সেইখন ঘৰ চাৰিফাল কৰিহে ...

ৰাধা : ২৭

 #ৰাধা Part 27 আমি শুনি থকা, আমি পঢ়ি থকা কাহিনীবোৰৰ আঁৰতো বহু কাহিনী থাকে। কাহিনীবোৰ আমাৰ চৌপাশত ঘূৰি থাকে, কিন্তু কোনোদিন আমাৰ চকুত নপৰে। সন্ধ্যাৰ ইউনিভাৰ্চিটিৰ বন্ধু ময়ূৰেই যে ৰাধা নামৰ ছোৱালী এজনীৰ কথা কৈ কৈ আচলতে এখন উপন্যাস লিখি আছিল সেয়া জানো সন্ধ্যাহঁতে জানিছিল! কিন্তু কাহিনীটোত হঠাৎ যেন খেলিমেলি এটা আহিল। তেজপুৰ ইউনিভাৰ্চিটিৰ প্ৰসংগটো সন্ধ্যাই একেবাৰেই সহজ ভাবে ল'ব পৰা নাই। শেষত থাকিব নোৱাৰি তাই অভিমন্যুলৈ ফোন লগালে। তাইৰ ওচৰত অভিমন্যুৰ ব্যক্তিগত নম্বৰ আছে, আৰু সি যিমানেই চিনেমাৰ কামত ব্যস্ত থাকিলেও তাইৰ ফোন ৰিচিভ কৰেই। আজিও ৰিং কৰোঁতেই সি উঠালে, "বাপ ৰে, ফাইনেলি যে ফোন কৰিলি। মই বোলো ৰাধা পঢ়িবলে পাই মোক পাহৰিলিয়েই চাগে!" "নাই পাহৰা ৰহ। শুন না অভি, ইয়াত টি ইউৰ কথা আছে যে! এই কানাই কোন হয়? আৰু গোবিন্দপুৰ কি সঁচাকৈ আছে নেকি?" সিফালে হুমুনিয়াহ পেলাই অভিমন্যুয়ে ক'লে, "পঢ়ি যা, গম পাবি। কিন্তু মইও একো তৎ ধৰিব পৰা নাই। ময়ূৰৰ বিষয়ে আমি যিবোৰ জানো সেইবোৰৰ ওপৰতো সন্দেহ আহিছে। কথাবোৰ সঁচাই কোৱা হৈছিল নে আমাক!" সন্ধ্যা যেন আৰু আচৰিত হ'ল, "কি ক...