ৰাধা : খণ্ড ৫
#ৰাধা Part 5 কেতিয়াবা এখন চহৰৰ প্ৰেমত পৰে নে মানুহ? আমি নজনাকৈয়ে আমাৰ বাবে ৰৈ থাকে নেকি কোনোবা নগৰ? আমাৰ যেন জন্ম জন্মান্তৰৰ প্ৰেমিক হৈ, আঁকোৱালি ল'বলৈ? সন্ধ্যাৰ বাবে এই মহানগৰখন যেন তেনে এক প্ৰেমিক। জীৱনে দিয়া আটাইতকৈ কষ্টৰ সময়খিনিতে মহানগৰে আহ্বান জনাইছিল তাইক। লুইতৰ পাৰৰ এই ব্যস্ত চহৰলৈ অনুৰণৰ হাতত ধৰিয়েই গুচি আহিছিল সন্ধ্যা। তাৰ পাছত? মহানগৰে যেন নিচুকাই আছে তাইক। প্ৰতিটো পুৱা, প্ৰতিটো আবেলি, প্ৰতিটো সন্ধ্যা বা নিশা নতুন সাধুকথা শুনাই যেন উমলাই তাইক। কত সন্ধিয়া যে তাই কটাই দিছে শুক্ৰেশ্বৰ দেৱালয়ৰ আৰতি চাই। কত আবেলি অনুৰণৰ সৈতে এটাও শব্দ বিনিময় নকৰাকৈ পাৰ কৰিছে বেলিভিউত। কত বাৰ তাইৰ মন ভাল লাগক বুলিয়েই অনুৰণে লৈ গৈছে পাণ বজাৰৰ প্ৰকাশিকাৰ কিতাপৰ মাজলৈ। এৰা, মহানগৰে লাহে লাহে মলম সানিছিল যেন আঘাতবোৰত। সেই মহানগৰৰে এটা বিখ্যাত তথা চঞ্চল গলী, প্ৰতিটো দিনেই হাজাৰ কাহিনীৰ সাক্ষী হোৱা এটা গলী, অনেক উপন্যাসৰ জন্মদাত্ৰী এটা গলী, প্ৰতিটো সন্ধিয়া গাভৰু হোৱা এটা গলী। ইয়ালৈ সন্ধিয়া প্ৰায়েই আহে সন্ধ্যা। গুৰু গম্ভীৰ খোজেৰে পাৰ হৈ যায়। চাৰিওফালে থকা খোৱাৰ দোকানবোৰত চলি থকা হাঁহিবোৰে, ৰাস্তাত খ...