নিৰিবিলি

 #ৰাধা Part 12 জীৱনত বহু কিবা কিবি নালাগে। কিন্তু ভাঙি পৰাৰ সময়তে, ৰৈ যোৱাৰ সময়তে যে নোকোৱাকৈ বুজি পাই কোনোবাই কয়, "মই আছোঁ", উফ... আকাশৰ সমস্ত জোনাক যেন বুকুৰ মাজতে ফুলে! এই ক্ষেত্ৰত সন্ধ্যা ঈর্ষণীয় ভাবে চহকী। আচলতে পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ শক্তিয়ে হৈছে ভালপোৱাৰ শক্তি আৰু আটাইতকৈ ডাঙৰ সাহসেই হৈছে প্ৰেমৰ সাহস। নহ'লেনো গোটেই পৰিয়ালৰ বিৰুদ্ধে গৈও সন্ধ্যা অনুৰণৰ হ'ব পাৰে নে! কিমান দিন হ'ল, সন্ধ্যা নিজৰ আপোন ঘৰখনলৈ নোযোৱা! কিমান দিন হ'ল, নিজৰ পৰিয়ালৰ মানুহখিনিৰ মাত নুশুনা। আচলতে এনে নহয় যে সন্ধ্যা তালৈ গ'লে কোনোবাই খেদি পঠাব। দুই এবাৰ তেওঁলোকে যোগাযোগ ও কৰিছিল। কিন্তু সন্ধ্যাই নোৱাৰিলে। তাইৰ ভালপোৱাক অপমান কৰি পৰিয়ালৰ মানুহে কৰা সেই কথাৰ শেলবোৰ তাই মনৰ পৰা আঁতৰাব নোৱাৰিলে, "কলেজৰ প্ৰফেছৰনী হৈ তই এতিয়া সেই বেকাৰটোলৈ যাবি নে? এ.পি.এছ.চি লৈ পঢ়িহে আছে। পাবই বুলি ক'ত লিখা আছে। পালে বেলেগ কথা বাৰু!" ফেঁটী সাপৰ দৰে ফেট তুলি উঠিছিল সন্ধ্যাই, "মই অনুৰণক ভাল পাওঁ। বিয়া তালৈহে হ'ম। তাৰ চাকৰিটোলৈ বিয়া নহওঁ। বাকী আমাৰ সংসাৰ চলাবলৈ আপোনালোকে ভাবিব নালাগে।...

 #ৰাধা Part 11 জীৱনে কেতিয়াবা এনে কিছুমান মুহূৰ্ত আমালৈ লৈ আনে যি সময়ত জীৱনটোক এখন চিনেমাৰ দৰে চোৱাৰ বাহিৰে আমাৰ হাতত একো নাথাকে। সন্ধ্যাই এই কথাটোত বিশ্বাস কৰে। জীৱনটোক থপিয়াবলৈ গ'লে কেতিয়াবা ই সৰি পৰে। অনুৰণৰ মাকৰ কথাত আকাশ এখন খহি পৰিলেও সন্ধ্যা নিৰুদ্বেগ হৈ বহি ৰৈছিল। তাৰ বিপৰীতে অনুৰনে ক'লে, "আকৌ সেইবোৰ আৰম্ভ নকৰিবা মা। দিনটো খুব প্ৰেচাৰ থাকে কামৰ। এই সময়খিনি বেয়া লগা নকৰিবা।" "আৰে, সদায় এৰাই চলিলেই হ'ব নে তোৰ। সন্ধ্যাৰো আপত্তি নাই, তোৰ কিয় আপত্তি?" মাকৰ কথাত সন্ধ্যালৈ চালে অনুৰণে। সন্ধ্যাৰ চকুৱে চকুৱে পৰিল। কি আছিল সেই চাৱনিত! নাই, সদায়ৰ দৰে ভালপোৱা নাইবা ভৰসা নাছিল। তাৰ সলনি আছিল প্ৰচণ্ড ক্ষোভ আৰু খং। তাইলৈ চায়েই অনুৰণে সুধিলে, "তোমাক ডিভোৰ্চ দি আন এগৰাকীক বিয়া কৰালে তোমাৰ আপত্তি নাই নেকি সন্ধ্যা?" সন্ধ্যাই একো নামাতি তলমূৰ কৰিলে মাত্ৰ। অনুৰণে এইবাৰ মাতটো ডাঙৰ কৰিলে, "কোৱা, তোমাৰ আপত্তি আছে নে নাই?" নাই, সন্ধ্যাৰ উত্তৰ নাই। চকুত ভিৰ কৰা চকুপানীবোৰক জোৰকৈ ভিতৰলৈ ঠেলি তাই ৰৈ আছে। অনুৰণে এইবাৰ থিয় হৈ চিঞৰি দিলে, "সুধি আছোঁ মই...

 #ৰাধা Part 10 : ই আই, মই নকৈছো নে নবৌ, জোৰোণৰ বস্তুখিনি মই নিজেই চাইছোঁ নহয়, বৰ ৰকম ৰকমৰ বস্তু দিছে কিন্তু দেই। : অতো, মইও দেখিছোঁ নহয়। তেন্তে ইহঁতে বাৰু এইটো কাম কি কৰিলে হয় নে? দৰাঘৰীয়াৰ মান ধৰা কাপোৰ কেইসাজ নো অকণ চাই চিটি আনিব নোৱাৰিলে নে? : হেই এইজনী, আপুনি মান ধৰা কাপোৰত লাগিছে, শুনিছোঁ দৰাৰ মাকক দিয়া মাইকী সাৰ যোৰ হেনো আচল পাট নহয়েই। : কি ক'লি? অ মই ক'তে মৰোঁ। ইমান টোকোনা হ'লে বিয়াই পাতিব নালাগে পায়। লাজ সন্মান সব খালে আৰু দেই। এয়া গোবিন্দপুৰৰ বাতৰি সম্প্ৰচাৰ কেন্দ্ৰ হেমেনৰ দোকানৰ বিয়নী মেল। গাঁৱৰে কণমাই আৰু চাৰুলতাই ইয়াত ভাগ লৈছে। কথাৰ এনে পাগ উঠিছে দুয়ো গৰাকীয়ে কি নিবলৈ দোকানলৈ বুলি আহিছিল পাহৰিলে। অ' কথাৰ গুৰিটো কোৱাই নাই নহয়। গোবিন্দপুৰৰ ধৰণী বোলা মানুহ এজনৰ জীয়েকৰ বিয়া হ'ল কেইদিনমান আগত। তাৰে জোৰোণত দিয়া বস্তু আৰু মান ধৰা কাপোৰক লৈ তুমুল বিতৰ্ক। কথাৰ মাজতে কণমায়ে হেমেনক সুধিলে, "পিছে হেৰি নহয় হেমেন, তই নো কেনেকৈ গম পালি মান ধৰা কাপোৰৰ কথা?" হেমেন আছিল দোকানৰ ভিতৰত কিবা কাম কৰি। এওঁলোক দুগৰাকী আকৌ বাহিৰত ডেকাচাং খনৰ ওচৰতে থিয় হৈ। হেমেনে দুই এবা...

 #ৰাধা Part 9 ভালে থকাটোক অভ্যাস কৰি লওঁ নেকি আমি নজনাকৈ? ভালে আছোঁ মই, এই শাৰীটো মন্ত্ৰৰ দৰে মাতি মাতি মানি লওঁ নেকি আত্মপ্ৰৱঞ্চনা? এৰা, কিছুমান মানুহ এনেকৈও জীয়াই থাকে। ভালে থকাৰ অভ্যাস কৰি লৈ জীয়াই থাকে। উশাহ লৈ থকাকে ভালে থকা বুলি ধৰি লৈ জীয়াই থাকে। আৰু আপুনি মই, আমি ব্যস্ত সকলো ব্যস্ত। হাঁহি থকা মানেই, সকলোৰে লগত মিলি থকা মানেই, কামবোৰ নিয়াৰিকৈ কৰি যোৱা মানেই ভালে থকা নহ'বও পাৰে। আচলতে নিজক ভালে ৰখাটোও এখন যুঁজ। এই যুঁজৰ ভয়াবহতা বেছি এইবাবেই যে ইয়াত নিজৰ বিৰুদ্ধেই যুঁজিব লাগে। এই যুঁজখনৰ উমান বাহিৰৰ পৃথিৱীয়ে নাপাই, কোনোৱেই নাপায়। যোৱা কেই বছৰ ধৰি এইখন যুদ্ধ সন্ধ্যাইও জানো কৰি থকা নাই! কেতিয়াবা মনৰ মানুহেও মনৰ কথাৰ উমান নাপায়। হাজাৰ চেষ্টাৰ বলত অনুৰণে জানো পাৰিছে সন্ধ্যাৰ মনৰ শূন্যতা নোহোৱা কৰিব? সাময়িক ভাৱে হয়তো পাৰে, কিন্তু তাৰ পাছত? তাৰ পাছতো সন্ধ্যা ভালে আছে। দিপাৰ্টমেণ্টৰ ষ্টুডেণ্টৰ মাজত মন ভুলোৱা হাঁহি লৈ সন্ধ্যা সদায় ভালে আছে। এতিয়া ৰাতিপুৱা সাত বাজিছে। সন্ধ্যা গোঁসাই ঘৰৰ পৰা ওলাই ব্ৰেকফাষ্ট তৈয়াৰ কৰাত ব্যস্ত। কালি ইউনিভাৰ্চিটি বন্ধ আছিল আৰু আজি তাই নিজেই ছুটী লৈছে। মনুৱ...

 #ৰাধা Part 8 "ধেই এইটো, অকণমান ধেমালি কৰোঁতেই সি বাঁহী নবজোৱা হ'ল।" সৰুকণৰ মাতত পুৰণি দিনৰ পৰা উভতি আহিল ৰাধা। কানাইৰ অভিমানত ফুলি উঠা গালখনত চিকুট এটা মাৰি দিলে তাই।  "এইখনতো চিকুট, নহ'লে বিয়া নহ'ব মোৰ।" ৰাধাই হাঁহি হাঁহি কানাইৰ সিখন গালতো চিকুটি দিলে। এই সৰল মনৰ কানাইটো সদায় এনেকৈয়ে থাকক। তাৰ হাঁহিটো চাই চায়েই যে তাই গোটেই পৃথিৱীৰ লগত যুঁজিব পাৰিব।  "ব'ল সৰু দা। ঐ কানাই, কোনোবাই সুধিলে আমি লখিমীৰ পাৰলৈ গৈছোঁ বুলি নকবি। ক'বি এনেই ওলাই গৈছোঁ এপাক।" কথাটো কৈ ৰাধা নৰ'লেই। সৰুকণকো টানি নি লৰ মাৰিলে। তাইৰ কামবোৰেই এনেকুৱা। সিহঁত যোৱাৰ ফালে চাই লাহে লাহে স্নেহালয়ৰ ফালে খোজ ল'লে কানায়ে। "ৱাহ ৱাহ ৱাহ! আমাৰ প্ৰফেচাৰণি বাইদেউৰ সময়েই নাই ঔ পঢ়া শুনাৰ পৰা।" হঠাৎ কাৰোবাৰ মাত শুনি "ৰাধা"খন জপাই থলে সন্ধ্যাই। কোনোবাই ভিডিঅ' কল কৰিছে। তাৰ পৰাই আহিছে মাতটো। কিতাপখন জপাই উঠি আহি দেখে অনুৰণৰ ফোনত অভিমন্যুৰ ভিডিঅ' কল। সন্ধ্যা আহি তাৰ কাষতে বহি ফোনটো ল'লে। "তোৰ নিচিনা বনৰীয়া জীৱন নহয়তো মোৰ। নিজৰ হ'লে শ্বুটিঙ...

 #ৰাধা  Part 7 "ঐ ৰাধা, টোপনি গ'লি নেকি?" কানাইৰ মাতটোত অতীতৰ বুকুৰ পৰা উভতি আহিল ৰাধা। সেই তেতিয়াৰে পৰা আজিলৈ কানাই সদায় ৰাধাৰ কাষতে থাকে। বয়সত ৰাধাৰ সমানেই যদিও বানপানীৰ বাবে পঢ়া ক্ষতি হৈ সি স্কুলত তাইতকৈ দুবছৰ তলৰ। সেই লৈ মাজে মাজে তাই জোকাই তাক, "মোক বাই বুলি মাতিবি?" তাৰ খং উঠে, "তাতকৈ নামাতোয়েই যা।" এনেয়ে হোৱা হ'লে এতিয়া ৰাধাই কিবা ধেমালিৰ কথা এটাই ক'লেহেঁতেন। কাৰণ কানাইৰ লগত তাই মন খুলি হাঁহিমুখেৰে কথা পাতে। বাকীবোৰৰ লগত যিমান খোলা হ'লেও ক'ৰবাত ৰৈ যায় কিবা এটা। বহুতে কয়ো, এইজনী এনে গোৱাৰ অ'। অকল খঙতেই থাকে। বেছিকৈ কথা পাতি চেলেপু হৈ থাকিবলৈ ৰাধাই ভাল নাপায়। সেয়ে আনকো তাই সেই সুযোগ নিদিয়ে। ৰাধাই একো নোকোৱা দেখি তাইৰ মনৰ উমান পাইছিলেই কানায়ে। সেয়ে কাষতে বহি লৈ ক'লে, "মনটো বেয়া ন?" অলপ সময় কোনেও একো নোকোৱা কৈ পাৰ হ'ল। মাত্ৰ এছাটি পাতলীয়া বতাহ। পথাৰত গৰুৰ দুই এটা হেম্বেলনি। ৰাধাই লাহে লাহে ক'লে, "খুৰা আগতকৈ বেছি সলনি হৈছে। হাজৰিকাহঁতৰ লগত বেছিকৈ থাকিবলৈ লৈছে।" "ব্যৱসায়িক মানুহ, মানুহৰ লগত মিলি...

 #ৰাধা Part 6 প্ৰতিজন মানুহেই দৈনিক একোখনকৈ যুঁজ যুঁজি থাকে। কোনোবা হাৰে কোনোবা জিকে। কিন্তু প্ৰতিখন যুঁজৰ সিপাৰে কাৰোবাৰ এষাৰি মাত থাকে, একুঁকি আকুলতা থাকে। যি কেতিয়াবা যুঁজত সঞ্জীৱনী শক্তি হয় আৰু কেতিয়াবা ঔষধ। ৰাধাৰ বাবে সেই মাতষাৰেই হৈছে কানাইৰ। নাই নাই, এয়া সেই গকুলৰ ময়ূৰ পাখিধাৰী কানাই নহয়। এয়া গোবিন্দপুৰৰহে কানাই। অৱশ্যে চিধাই গোবিন্দপুৰৰ বুলিও ক'ব নোৱাৰি। ধৰ্ম নাৰায়ণৰ সখা হৰিভকত আছিল হৰি মাধৱ বৰুৱা। সেই হৰি মাধৱ বৰুৱাৰে নাতিয়েক কানাই। হৰি মাধৱ আগতে গোবিন্দপুৰৰে কাষৰ গাঁও এখনত আছিল। পিছলৈ উজনিৰ কোনোবা বানে গৰকা ঠাই এটুকুৰাত থিতাপি লৈছিল গৈ। ধৰ্ম নাৰায়ণে বাৰে বাৰে কোৱাৰ সত্ত্বেও স্বাভিমানী হৰি মাধৱে সখিয়েকৰ সহায় নলৈ নিজে ঘৰ পাতিলেগৈ। পিছে কালে বেছিদিন নতুন ঘৰৰ সুখ পাবলৈ নিদিলে। কোনোবা কালনিশা মথাউৰি চিঙা বানে গোটেই গাঁওখনকে ঢাহি মুহি নিলে। হৰি মাধৱৰ লগতে তেওঁৰ একমাত্ৰ পুতেক আৰু বোৱাৰীকো বানত হেৰাল। ৰৈ গ'ল নাতিয়েক কানাই। প্ৰথমে আৰ ঘৰত তাৰ ঘৰত থাকি থাকি কানাই এদিন আহি ধৰ্ম নাৰায়ণৰ গোবিন্দপুৰ পালেহি। তাৰ মুখেৰে কোনোবাই চাৰিআলিতে হৰি মাধৱৰ নাতিয়েক বুলি জানি স্নেহালয়লৈ পঠালে। ধ...